سیل در برابر سیل

[این نوشته از وبلاگ پیشین در اینجا منتشر شده. تاریخ اصلی انتشار اینجا نوشته شده]

نوشته شده در شنبه هفدهم فروردین ۱۳۹۸

از راه دور برای تمامی هموطنانی که در جریان سیل‌های اخیر دچار خسارت شده‌اند ابراز همدردی می‌کنم. می‌دانم، ابراز همدردی من اگر به گوش‌شان هم برسد دردی را شاید دوا نکند! اما نمی‌توانستم هم ازش ننویسم. نوشتن از بی‌تدبیری مسئولان و نظام و یا سیاه‌بختی این سرزمین، حقیقت را از این روشن‌تر نخواهد کرد یا چیزی بر معلومات ما نخواهد افزود و بار افسردگی را علاوه بر خسارت‌دیدگان بر دوش دیگر هموطنان هم سنگین خواهد کرد. انصاف هم داشته باشیم، در پیشرفته‌ترین کشور با مسئول‌ترین صاحبان امر، چنین حجم گسترده‌ای از سیل در پهنه‌ای وسیع از کشور هم خسارات بسیار و کندی و کاستی در کمک‌رسانی به وجود می‌آورد. حالا در کشور ما که جای خود. جایی که مثلن خبرها تحت تاثیر موج‌سواری تبلیغاتی سپاه و دیگر مسئولان روی امواج سیل هم قرار گرفته و خبرهای آن‌هایی که به راستی در حال کمک‌رسانی‌اند هم در میان این هیاهو گم خواهد شد. از این‌ها زیاد گفته شده. از طرفی هر چقدر هم می‌خواهم تصور کنم میزان درد آن روستایی نداری که خانه‌اش را در آب غرق شده می‌بیند... خانه‌اش، خانه! نه فقط آن ساختمان، که آن مفهوم خانه که حالا در آب غوطه‌ور است... نمی‌توانم! بی‌فایده‌است! به جایش از سهم ناچیزم در اندک کمک به فاجعه‌زدگان می‌نویسم:

راه‌های مختلفی برای کمک‌های مالی از داخل کشور وجود دارد. از خارج از کشور هم دفعه قبل که پس از زلزه‌های فجیع غرب کشور دنبال راهی برای کمک‌رسانی بودم صلیب‌سرخ/هلال احمر و بنیاد کودک و چند نهاد دیگر را پیدا کردم که هنوز از تحریم‌ها مصون مانده بودند. این بار اما انگار فقط بنیاد کودک بود. برای اولین بار از راه فیسبوک کمک کردم و در حالی که دست دست می‌کردم که اگر منتشرش کنم ریا خواهد شد یا نه(!) تصمیم گرفتم برای اطلاع‌رسانی به دیگرانی که شاید ندانند چنین راهی هست، متنی بنویسم و منتشرش کنم. دیدم عده‌ای پس از من هم به این حرکت پیوستند. این که آیا پیرو پست من بود یا نه مهم نیست. مهم این که کمترین کاری که از دستم بر می‌آمد را انجام دادم. همین اندک‌ها، قطره قطره، سیلی از کمک می‌شوند.