خطای انسانیت

تازه از ایران اومده بودم و در پی اتفاقاتی که افتاده بود نگران بودم. همکارمون همون اول صبح پرسید ماجرای این هواپیما چیه. جواب دادم سقوط هواپیما خیلی اتفاق نادری نیست تو ایران و این فقط یه همزمانی بدشگون با این قضایای اخیر بوده. از معدود مواردی بود که با اطمنیان از چیزی صحبت می‌کردم. دلیلش هم این بود که احتمال دیگه‌ای وجود نداشت برامون. اما وقتی دیدیم که احتمال دیگه‌ای هم بوده و اتفاق هم افتاده، یه چیزی فروریخت. یه چیزی مثل یه دیوار کوتاه و فرسوده که چند تا خاطره از اعتماد ازش آویزون بود و یه ظرف که تهش هنوز یه ذره امید بود روی تاقچه‌ش بود. یه پرده فروافتاد. پرده‌ای کوچیک از جنس تور وسط یه دشت که حقیقت از این‌ورش معلوم بود اما یه اندک فاصله‌ای بین ما و تلخی واقعیت ایجاد کرده بود.

پایه‌ستون‌های تخت‌جمشید که قرن‌های زیاده بدون ستون اون‌جا نشستند رو به یاد بیارید. یه خاطره‌ای از ستون‌هایی که زمانی سقفی رو توی اون کاخ سابق نگه می‌داشتند. اندک پایه‌ستون‌هایی به جا مونده بودند، خاطره‌ای از سقفی از امید، شاید واهی، که روزی روی سرمون بود. خودم تعجب می‌کنم الان وقتی به یاد می‌آرم که با وجود همه بی‌رحمی و ددمنشی‌ای که از این حکومت دیده بودیم، هنوز می‌گفتم: نه دیگه این قدر. هنوز یه ذره می‌خواستم برای رژیم جلوی مردم دنیا اعتبار قائل بشم: از ایناش نیستند. با شلیک به هواپیما اما انگار همون یه ذره دیوار فروریخت. همون یه پرده وسط دشت حقیقت افتاد. یکی با پتک افتاد به جون پایه‌های ستون‌ها که مطمئن باشه دیگه نمی‌شه ستونی از امید و اعتماد روش بنا کرد.

شلیک به هواپیما آینه تمام نمای عملکرد جمهوری اسلامی با مردمش بود. یعنی که سر به زیر باشی و مشغول کار خودت باشی و اصلن مشغول ترک این ویرانه هم که باشی، از بی‌خردی و نابلدی و ناکارآمدی ما، از گنده‌گوزی‌ها و لاف‌زنی‌ها و آرمان‌گرایی‌های ما در امان نیستید. می‌زنیم و می‌کشیم‌تان. یا از عمد یا به خطای انسانی. اول تا می‌توانیم دروغ می‌گوییم. صدا و سیمای‌مان ماشین تولید انبوه دروغ در خدمت ماست. بولدوزر می‌بریم که هر جنازه و بازمانده‌ای را جمع کند و به گروگان بگیرد. وقتی دم خروس را همه دیدند، لب به اعتراف و ماله‌کشی بگشاییم و گردن‌مان را کج کنیم و مظلوم‌نمایی کنیم. با مردمی که قصد همدردی با یک شمع روشن کردن دارند برخورد کنیم. دادخواهی را به عقب بیاندازیم و به جایش با ارتش سایبری به تعقیب داغدیدگان عزادار برویم. همه و همه این‌ها جلوی چشم بینای همه. این بار دیگر روایت واضح است و روایت‌سازی و بستن به رسانه بیگانه و این‌ها جواب نمی‌دهد. مثل روز روشن. و آن‌هایی که هنوز در این روز روشن طرف سیاه ماجرا ایستاده‌اند.